شماره ١٩٤: سرشک بيخودم عيش مي ناب دگر دارم
سرشک بيخودم عيش مي ناب دگر دارم
زمژگان تا چکيدن سير مهتاب دگر دارم
بتاراج تحير داده ام آئينه و شادم
که در جوش صفاي خانه سيلاب دگر دارم
گهي خاکم گهي بادم گهي آبم گهي آتش
چو هستي در عدم يک عالم اسباب دگر دارم
درين گلشن من و سير سجود ناتوانيها
که چون بيد از خم هر برگ محراب دگر دارم
نگاهم در نقاب حيرت آئينه مي بالد
چراغ بزم حسنم برق آداب دگر دارم
دماغ عرض بيتابي ندارد سرخوش حيرت
وگرنه در دل آئينه سيماب دگر دارم
زخون آرزو و صد رنگ ميبالد بهارمن
نهال باغ ياسم ريشه در آب دگر دارم