شماره ١٧١: بعرض جوهر طاقت درين محيط خموشم
بعرض جوهر طاقت درين محيط خموشم
که من زبار نفس چون حباب آبله دوشم
سپند مجمر ياسم نداشت سرمه ديگر
طپيد ناله بکيفيتي که کرد خموشم
زبس بدرد طپيدن گداختم همه اعضا
توان شنيد چو موج از شکست رنگم خروشم
چه ممکنست کسي پي برد بشوخي حالم
نشانده است تحير بآب آينه جوشم
خوشم بحاصل تردامني چو اشک ندامت
نه گوهرم که شوم خشک و آبرو بفروشم
زآفتاب کشم ناز خلعت زرين
گليم بخت سيه بس بود چو سايه بدوشم
نويد عافيتي دارم از جهان قناعت
صداي بي نفس موج گوهر است سروشم
تغافلست زعالم لباس عافيت من
حباب وار ندانم بغير چشم چه پوشم
چمن طرازي نازيست بيخودي امشب
صداي پاي که دارد غبار رفتن هوشم
شرار نيم نگه فرصت نمود ندارد
در انتظار که نالم بآرزوي چه کوشم
درين چمن بچه گل آشنا شوم (بيدل)
مگر چو لاله دو روزي بداغ ياس بجوشم