شماره ١٣٥: بدشت بيخودي آوازه شوق جرس دارم
بدشت بيخودي آوازه شوق جرس دارم
زفيض دل طپيدنها خروش بي نفس دارم
درينگلشن نوائي بود دام عندليب من
زبس نازک دلم از بوي گل چوب قفس دارم
نشاط اعتبارم کرد بيتاب طپيدنها
چو بحر از موج خيز آبرو در ديده خس دارم
نفس جز تاب و تب کاري ندارد مفت ناکامي
دماغ سوختن گرم است تا اين مشت خس دارم
بگفتگو سيه تا چند سازم صفحه دلرا
زغفلت تابکي آينه در راه نفس دارم
محبت مشربم ليک از فسون شوخي سودا
بسعي هرزه فکريها دماغ بوالهوس دارم
گر از تار نگاهم ناله برخيزد عجب نبود
بچشم خود گره گرديده اشکي چون جرس دارم
سراپا جوهري دارم زروشن طبيتي (بيدل)
که چون ميناي مي از موج خول تار نفس دارم