شماره ٢٥٣: ره مقصدي که گم است و بس بخيال ميسپري عبث
ره مقصدي که گم است و بس بخيال ميسپري عبث
تو بهيچ شعبه نميرسي چه نشسته ميگذري عبث
زفسانه سازي اين و آن که رسد بمعني بي نشان
نشکسته بال و پر چنان بهواي او نپري عبث
چمن صفا و کدورتي مي جام معني و صورتي
همه ئي ولي بخيال خود که توئي همين قدري عبث
ز زبان شمع حيا لکن سخنيست عبرت انجمن
که درين ستمکده خار پا نکشيده گل بسري عبث
هوس جهان تعلقي سر و برگ حرص و تملقي
چو يقين زند در امتحان بغرور پي سپري عبث
نگهت بخود چو فرا رسد بحقيقت همه وا رسد
دل شيشه گر بفصارسد نتند بوهم پري عبث
چو هو از کسوت شبنمي نه شکسته ئي نه فراهمي
چقدر ستمکش مبهمي که جبين نه ئي وتري عبث
نه حقيقت تو يقين نشان نه مجازات آينه گمان
چه تشخصي چه تعيني که خودي غلط دگري عبث
بهوا مکش چو سحر علم بحيا فسون هوس مدم
عدمي عدم عدمي عدم زعدم چه پرده دري عبث
خجلم زننگ حقيقتت که چو حرف (بيدل) بي زبان
بنظر نه ئي و بگوشها زفسانه در بدري عبث