شماره ٩٩: شهيد خنده زخمم که تيغ همدم اوست
شهيد خنده زخمم که تيغ همدم اوست
کباب گلشن داغم که شعله شبنم اوست
شکار ناز غزاليست ناتوان دل من
که رنگ دهر بفتراک بسته رم اوست
ترا بملک ملاحت سزد سليماني
ازان نگين تبسم که غنچه خاتم اوست
ببرق تيغ تو نازم که در بهار خيال
هزار صبح تجلي مقابل دم اوست
چه ممکن است ززلفت برون طپيدن دل
که حسن هم زاسيران حلقه خم اوست
زتنگي دلم انديشه مي طپد در خون
چگونه محشر غم در فضاي مبهم اوست
بهار خاک باين رنگ و بوچه امکانست
نفس در آينه ما هواي عالم اوست
شهيد تيغ که زين وادي خراب گذشت
که شام و صبح هجوم غبار ماتم اوست
هواي الفت بيگانه مشربي داريم
قرار ما طلب اونشاط ما غم اوست
بهشت خرمي ماست مجمع امکان
ولي چه سود که شخص مروت آدم اوست
بچشم کم منگر (بيدل) ستمزده را
که آبروي محبت بديده نم اوست