بار خدايا به فضل بنده خود را
گر بتواني فرست پاره باده
زان مي آسوده کز پياله بتابد
چون ز بلور سپيد بسد ساده
زانکه بدو تند کره رام توان کرد
زانکه ازو گردد ايستاده فتاده
زانکه مرا کره ايست تند و زنخ سخت
سرکش و بدخو ميانه گله زاده
بنده بدو جز به مي سوار نگردد
ور نبود مي بماند بنده پياده
