در قناعت و خويشتن داري

اي به درياي عقل کرده شناه

وز بد و نيک اين جهان آگاه

چون کني طبع پاک خويش پليد

چه کني روي سرخ خويش سياه

نان فرو زن به خون ديده خويش

وز در هيچ سفله سرکه مخواه