در مدح تاج الدين ابوالمعالي محمد المستوفي گويد و عرق نسترن خواهد
ايا به عالم عهد از تو نوبهاروفا
چرا چنين ز نسيم صبات بي خبرم
به خاصه چون تو شناسي که رنگ و بوي نداد
خرد به باغ سخن بي شکوفه هنرم
به صد زبانت چو سوسن بگفته بودم دي
که چون بنفشه ز سستي فروشدست سرم
گر اندکي عرق نسترن به دست آري
به من فرست وگرنه بگوي تا بخرم
زبان چو لاله به گرد دهان درافگندي
که گر نيارمت از سبزه دمن بترم
فروخت روي نشاطم چو بوستان افروز
بدان اميد کزين ورطه بو که جان ببرم
برون شدي و فرو برد سر چو نيلوفر
به آب غفلت ودانسته کاب مي نخورم
دو روز رفت که چون شنبليد پژمرده
ز تشنگي به غايت نه خشکم و نه ترم
ز تف چو ظاهر تفاح زرد گشت رخم
ز غم چو باطن او پاره پاره شد جگرم
چو گوش اين سخنت همچو پيل گوش نمود
که چيست عارضه يا من به معرض چه درم
نه بي وفات چو ايام ياسمن خوانم
نه زين سپس همه رنگت چو ارغوان شمرم
تو آنچه بيني اين بين که با فراغت تو
هنوز ديده چو نرگس نهاده مي نگرم
چو دستهاي چنارست هر دو دستم سست
وگرنه پيرهن از جور تو چو گل بدرم