شماره ٢٠٥: اي برده دلم به دلستاني
اي برده دلم به دلستاني
هم جان مني و هم جهاني
جان مي رودم برون و غم نيست
غم زانست که در ميان جاني
دود از دل عاشقان برآرد
حسن تو ز آتش جواني
از سوز غم تو برنخيزم
با آنکه بر آتشم نشاني
بگشاي دهان خويش تا دست
شوييم ز آب زندگاني
هر شب منم و خيال زلفت
شبهاي دراز و پاسباني
من خواهم داد جان به عشقت
هر چند تو قدر آن نداني
از دوستي تو ناتوانم
اي دوست، ببر اگر تواني
خسرو که بمرد، زنده گردد
گر دم دهدش مسيح ثاني