شماره ٢١٥: سفيده دم چو در از ابر درفشان بچکد
سفيده دم چو در از ابر درفشان بچکد
به کام لاله و سون زلال جان بچکد
روان کن آن مي چون آفتاب گرماگرم
چنان که خوي ز بناگوش دوستان بچکد
شراب آب حيات است وجان ما مسرور
که مرده زنده کند چون به خاکدان بچکد
خوشا کشيدن مي بر بساط سبزه چو ابر
کشيده باشد و باران يگان يگان بچکد
چنان بر آب خود آيد چمن ز ابر بهار
که هر زمان تري از شاخ ارغوان بچکد
به روي نازک گل تيز منگر، اي نرگس
که خون ز رويش ترسم بناگهان بچکد
ز شاخ سبزه چنان آب مي چکد ز تري
که در ز خانه خسرو به هر زمان بچکد