شماره ١٦٦: لاله پيش رخت کله بنهد
لاله پيش رخت کله بنهد
مشک تر زان خط سيه بنهد
غنچه در نوبت جواني تو
سر نبيند، اگر کله بنهد
چشم نرگس که خويشتن بين است
ديده پيشت به خاک ره نهد
جزيه روي چون گلت هر سال
بوستان بر بهار گه بنهد
شب که آبستن است از خورشيد
پيش صبح رخ تو زه بنهد
تو مرا کشتي و به گردن او
خون من کو ترا گنه بنهد
بوسه ها دزدد از لبت خسرو
وز براي رکاب شه بنهد