شماره ١٠٤: در آن هجوم که يار تو پادشا باشد
در آن هجوم که يار تو پادشا باشد
غم گدا که بود، زير پاکرا باشد؟
منم به سوز و گدازش، به ياد سيم برت
چو مفلسي که هوسناک کيميا باشد
يگانه با تو چنانم که در جدايي تو
چو يک تنم که ازو نيمه جدا باشد
تو پادشاه بتاني و خاطرم اينست
که شغل روسيهي بر درت مرا باشد
شوم فداي جمالي که گر هزاران سال
کنم نظاره، هنوز آرزو به جا باشد
بلا و فتنه از ان نخل باد، يارب، دور
که برگ و فتنه او ميوه بلا باشد
ندانم اين دل آواره را که فتوي داد
که بت پرستي در عاشقي روا باشد
فغان ز باد که بوي تو بهر کشتن خلق
همي برد که چو من بيدلي کجا باشد؟
مخواه عاقبت، اي پندگوي، خسرو را
چو عاشق است، رها کن که مبتلا باشد