ديوان هاتف اصفهاني - غزليات - شماره ١: سوي خود خوان يک رهم تا تحفه جان آرم تو را

سوي خود خوان يک رهم تا تحفه جان آرم تو را

جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را

از کدامين باغي اي مرغ سحر با من بگوي

تا پيام طاير هم آشيان آرم تو را

من خموشم حال من مي پرسي اي همدم که باز

نالم و از ناله خود در فغان آرم تو را

شکوه از پيري کني زاهد بيا همراه من

تا به ميخانه برم پير و جوان آرم تو را

ناله بي تاثير و افغان بي اثر چون زين دو من

بر سر مهر اي مه نامهربان آرم تو را

گر نيارم بر زبان از غير حرفي چون کنم

تا به حرف اي دلبر نامهربان آرم تو را

در بهار از من مرنج اي باغبان گاهي اگر

ياد از بي برگي فصل خزان آرم تو را

خامشي از قصه عشق بتان هاتف چرا

باز خواهم بر سر اين داستان آرم تو را