شماره ٧٧٢: بار منست او بچه نغزي، خواجه اگرچه همه مغزي

بار منست او بچه نغزي، خواجه اگرچه همه مغزي
چون گذري بر سر کويش، پاي نکونه که نلغزي
حدثني صاحب قلبي، طهرلي جلدة کلبي
اضحکني نور فؤادي، اسکرني شربة ربي
وز در بسته چو برنجي، شيوه کني زود بقنجي؟!
شيوه مکن، قنج رها کن، پست کن آن سر، که بگنجي
طاب لحبي حرکاتي، صار خساري برکاتي
انت حياتي و تعدي، طال حياتي بحياتي
جان دل تو، دل جاني، قبله نظاره کناني
چونک شود خيره نظرشان، از ره دلشان بکشاني
عمرک يا عمر و تولي، زادک يا زيد تجلي
کم تنم الليل؟! تنبه! قد ظهرالصبح، تجلي
خانه دل را دو دري کن، جانب جان راه بري کن
طالب درياي حياتي، سنگ دلا، رو گهري کن
يا سندي انت جمالي ، انت دليلي ودلالي
کيف تجوز و ترجي، تعرض عني لملالي
جان و روان خيز روان کن، با شه شاهان سيران کن
هيچ بطي جويد کشتي؟! جان شده ترک مکان کن
قد طلع البدر علينا، قد وصل الوصل الينا
يا فئتي وافق بدر فيه نذرنا والينا
اي طربستان، چه لطيفي؟! اي سرمستان چه ظريفي؟!
ده بخوري تو بدهي يک، کي بود اين شرط حريفي؟!
کل مساء و صباح يسکرناالعشق براح
قد يئس المحزن منا، التحق الحزن بصاح
بس کن گفتار رها کن، باز شهي قصد هوا کن
باز رو اي باز بدان شه، با شه خود عهد و وفا کن
بسکم الهجر فعودوا، في طلب الوصل سعود
امتنع الوصل بشح، اجتنبواالشح، وجودوا