شماره ٧٥٨: بغداد همانست که ديدي و شنيدي

بغداد همانست که ديدي و شنيدي
رو دلبر نوجوي، چو دربند قديدي؟!
زين ديک جهان يک دو سه کفگير بخوردي
باقي، همه ديک آن مزه دارد که چشيدي
الله مراد لي والله مريدي
فرقت علي الله عتيقي و جديدي
من فرش شدم زير قدمهاي قضاهاش
خود را نکشد فرش ز پاکي و پليدي
لا خير ولا مير، سوي الله تعالي
فالغيبة عنه نفسا غير سديد
از راحت و دردش نکشم خويش، و ندزدم
قفلي دهدم حکم حق، و گاه کليدي
لا ارفع عنه بصري طرفة عين
لا امنع عن رب ظريقي و تليدي
مرا هو العين و بالعين تطري
روحي، و عمادي، و عتادي، و عتيدي
رو خويش درانداز چو گوي، ارچه زنندت
شه را تو به ميدان نه که بازيچه عيدي؟!
اين خلق چو چوگان و، زننده ملک و بس
فاعل همه او دان، به قريبي و بعيدي
از ناز برون آي، کزين ناز به ارزي
تو روشني چشم حسيني، نه يزيدي
صالحت و بايعت مع العشق علي ان
ياتيني محياه نصيري و شهيدي
لا اقسم بالوعد و بالصادق فيه
ان قد ملاء العشق مرادي بمريدي
هرجاي که خشکيست درين بحر در آريد
تا تر شود و تازه و غرقاب مجيدي
الغصة والصحو جزاء لشحيح
والقهوة والسکر وفاق لسعيد
العزة لله تعالي، فتعالوا
فالعز من الله نثار لعبيد
يا خامد يا جامد يا منکر سکري
يا قايم في الصورة، يا شر حسيدي
ارواح درين گلشن چون سرو روانند
تو همچو بنفشه به جواني چه خميدي؟!
لا حول ولا قوة الا بمليک
يجعلک مليکا وسنا کل وليد
اي آهوي خوش ناف بران ناف عبر، باف
کز سوسن و از سنبل آن پار چريدي