شماره ٧٤٧: خشم مرو خواجه! پشيمان شوي
خشم مرو خواجه! پشيمان شوي
جمع نشين، ورنه پريشان شوي
طيره مشو خيره مرو زين چمن
ورنه چو جغدان سوي ويران شوي
گر بگريزي ز خراجات شهر
بارکش غول بيابان شوي
گر تو ز خورشيد حمل سر کشي
بفسري و برف زمستان شوي
روي به جنگ آر و به صف شيروار
ورنه چو گربه تو در انبان شوي
کم خور ازين پاچه گاو، اي ملک
سير چريدي، خر شيطان شوي
کافر نفست چو زبون تو شد
گر همه کفري همه ايمان شوي
روي مکن ترش ز تلخي يار
تا ز عنايت گل خندان شوي
دست و دهان را چو بشويي ز حرص
صاحب و همکاسه سلطان شوي
اي دل، يک لحظه تو ديوانه
با دمي خواجه ديوان شوي
گاه بدزدي، ره ايرن زني
گاه روي شحنه توران شوي
گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق)
مطرب آن ماه خراسان شوي
بوقلموني چه شود گر چو عقل
يک صفت و يک دل و يکسان شوي؟
گر نکني اين همه خاموش باش
تا به خموشي همگي جان شوي
روي به شمس الحق تبريز کن
تا ملک ملک سليمان شوي