شماره ٧٤٥: گر نه شکار غم دلدارمي
گر نه شکار غم دلدارمي
گردن شير فلک افشارمي
دست مرا بست، وگر ني کنون
من سر تو بهتر ازين خارمي
گر نبدي رشک رخ چون گلشن
بلبل هر گلشن و گلزارمي
گر گل او در نگشادي، چرا
خار صفت بر سر ديوارمي؟
نيست يکي کار که او آن نکرد
ورنه چرا کاهل و بي کارمي؟
عشق طبيبست که رنجور جوست
ورنه چرا خسته و بيمارمي؟
کشت خليل از پي او چار مرغ
کاش به قربانيش آن چارمي
تا پي خوردن به شکر خوردنش
طوطي با صد سر و منقارمي
وز جهت قوت دگر طوطيان
چون لب او جمله شکر کارمي
گر نه دلي داد چو دريا مرا
چون دگران تند و جگر خوارمي
در سر من عشق بپيچيد سخت
ورنه چرا بي دل و دستارمي؟
بر لب من دوش ببوسيد يار
ورنه چرا با مزه گفتارمي؟
بر خط من نقطه دولت نهاد
ورنه چه گردنده چو پرگارمي؟
گر نه امي پست، که ديدي مرا؟!
ورنه امي مست بهنجارمي
چونک ز مستي کژ و مژ مي روم
کاش که من بر ره هموارمي
يا مثل لاله رخان خوشش
معتزلي بر سر کهسارمي
بس! که گرين بانگ دهل نيستي
همچو خيالات در اسرارمي