شماره ٧٠٧: الا هات حمرا کالعندم
الا هات حمرا کالعندم
کاني ما زجتها عن دمي
و يبدو سناها علي وجنتي
اذا انحدرت کاسها عن فمي
فطوبي لسکراء من مغنم
و تعسا لصحواء من مغرم
مي درغمي خور اگر در غمي
که شادي فزايد مي درغمي
بيا نوش کن اي بت نوش لب
شراب محرم اگر محرمي
مگو نام فردا اگر صوفيي
همين دم يکي شو اگر همدمي
براي چنين جام عالم بها
بهل مملکت را اگر ادهمي
درآشام يک جام دريا دلا
اگر ظاهر کند گوهر آدمي
چرا بسته باشي چو در مجلسي
چرا خشک باشي چو در زمزمي
چرا مي نگيري نخستين قدح
چپ و راست بنما که از کي کمي
ز جام فلک پاک و صافيتري
که برتر از اين گنبد اعظمي
بنوش اي نديمي که هم خرقه اي
بجوش اي شرابي که خوش مرهمي
چو موسي عمران توي عمر جان
چو عيسي مريم روان بر يمي
چو يوسف همه فتنه مجلسي
چو اقبال و باده عدوي غمي
ز هر باد چون کاه از جا مرو
که چون کوه در مرتبت محکمي
بحل برج کژدم سوي زهره رو
که کژدم ندارد بجز کژدمي
به تو آمدم زانک نشکيفتم
ز احسان و بخشايش و مردمي
چنين خال زيبا که بر روي توست
پناه غريبي و خال و عمي
فانت الربيع و انت المدام
و مولي الملوک الا فاحکمي
خلايق ز تو واله و درهمند
تو چون زلف جعدت چرا درهمي
مگر شمس تبريز عقلت ببرد
که چون من خرابي و لايعلمي