شماره ٧٠٥: رضيت بما قسم الله لي
رضيت بما قسم الله لي
و فوضت امري دلي خالقي
لقد احسن الله فيما مضي
کذالک يحسن فيما بقي
ايا ساقي جان هر متقي
بگردان چو مردان، مي راوقي
بخر جان و دلرا ز انديشها
که بر جانها حاکم مطلقي
بهشت رخت گر تجلي کند
نه دوزخ بماند، نه در وي شقي
اگر تو گريزي ز ما، سابقي
ور از تو گريزيم، تولا حقي
ميان شب و روز فرقي نماند
چو ماهت نه غربيست، ني مشرقي
به صد لابه مخمور را مي دهي
کي ديدست ساقي بدين مشفقي؟!
شراب سخن بخش رقاص کن
که گردد کلوخ از تفش منطقي
چو حق گول جستست و قلب سليم
دلا زيرکي مي کني؟ احمقي
ز فکرت دل و جان گر آرام داشت
چرا رفت در سکر و در موسقي؟!
تو تنها چرايي اگر خوش خويي؟!
تو عذرا چرايي اگر وامقي؟!
جعل وش ز گل خويشتن در کشي
همان چرک مي کش، بدان لايقي
همه خارکس دان، اگر پادشاست
بجز خار خار، و غم عاشقي
خمش کن، ببين حق را فتح باب
چهددر فکرت نکته مغلقي؟!