شماره ٦٥٣: ايا مربي جان از صداع جان چوني
ايا مربي جان از صداع جان چوني
ايا ببرده دل از جمله دلبران چوني
ز زحمت شب ما و ز ناله هاي صبوح
که مي رسد به تو اي ماه مهربان چوني
ايا کسي که نخفت و نخفت چشم خوشت
ز لکلک جرس و بانگ پاسبان چوني
ايا غريب فلک تو بر اين زمين حيفي
ايا جهان ملاحت در اين جهان چوني
ز آفتاب کي پرسد که چون همي گردي
به گلستان که بگويد که گلستان چوني
ز روي زرد بپرسند درد دل چونست
ولي کسي بنپرسد که ارغوان چوني
چو روي زشت به آيينه گفت چوني تو
بگفت من چو چراغم تو قلتبان چوني
جواب گفت که من بازگونه مي پرسم
مثال کشت که گويد به آسمان چوني
دهان گشادم يعني ببين که لب خشکم
که تا شراب تو گويد که اي دهان چوني
ز گفت چون تو جويي روان شود در حال
ميان جان و روانم که اي روان چوني
بگو تو باقي اين را که از خمار لبت
سرم گران شد پرسش که سرگران چوني