شماره ٦١٨: چو مهر عشق سليمان به هر دو کون تو داري
چو مهر عشق سليمان به هر دو کون تو داري
مکش تو دامن خود را که شرط نيست بياري
نه بند گردد بندي نه دل پذيرد پندي
چو تنگ شکرقندي توام درون کناري
طراوت سمني تو چه رونق چمني تو
مگر تو عين مني تو مگر تو آينه واري
چه نور پنج و ششي تو که آفت حبشي تو
چو خوان عشق کشي تو ز سنگ آب برآري
چه کيمياي زري تو چه رونق قمري تو
چو دل ز سينه بري تو هزار سينه بياري
ز خلق جمله گسستم که عشق دوست بسستم
چو در فنا بنشستم مرا چه کار به زاري
بسوخت عشق تو خرمن نه جان بماند نه اين تن
جوي نيابي تو از من اگر هزار فشاري
برون ز دور زماني مثال گوهر کاني
نشسته ايم چو جاني اگر کشي و بداري
ز جام شربت شافي شدم به عشق تو لافي
بيامدم زر صافي اگر تو کوره ناري
کف از بهشت بشويد چو باغ عشق تو گويد
کز او جواهر رويد اگر چه سنگ بکاري
دلي که عشق نوازد در اين جهان بنسازد
ازانک مي نگذارد که يک زمانش بخاري
تو شمس خسرو تبريز شراب باقي برريز
براق عشق بکن تيز که بس لطيف سواري