شماره ٦١٦: چه آفتاب جمالي که از مجره گشادي
چه آفتاب جمالي که از مجره گشادي
درون روزن عالم چو روز بخت فتادي
هزار سوسن نادر ز روي گل بشکفتي
هزار رسم دل افزا بدان چمن بنهادي
هزار اطلس کحلي بنفشه وار دريدي
که پر و بال مريدي و جان جان مرادي
در آن زمان که به خوبي کلاه عقل ربايي
نه عقل پره کاه ست و تو به لطف چو بادي
چه عقل دارد آن گل که پيش باد ستيزد
نه از نسيم ويستش جمال و نيک نهادي
ميي که کف تو بخشد دو صد خمار به ارزد
چگونه گيج نگردد سر وجود ز شادي