شماره ٦١٥: هزار جان مقدس هزار گوهر کاني
هزار جان مقدس هزار گوهر کاني
فداي جاه و جمالت که روح بخش جهاني
چه روح ها که فزايي چه حلقه ها که ربايي
چو ماه غيب نمايي ز پرده هاي نهاني
چو در غزا تو بتازي ز بحر گرد برآري
هزار بحر بجوشد چو قطره اي بچکاني
تويي ز کون گزيده تويي گشايش ديده
به يک نظر تو ببخشي سعادت دوجهاني
کژي که هست جهان را چو تير راست کن آن را
بکش کمان زمان را که سخت سخته کماني
نه چرخ زهر چشاند نه ترس و خوف بماند
چو دل ثناي تو خواند که شاه امن و اماني
به چرخ سينه برآيي هزار ماه نمايي
يکي بدان که تو ايني يکي بدان که تو آني
تو راست چرخ چو چاکر تو مه نباشي و اختر
هزار ماه منور ز آستين بفشاني
تو شمس مفخر تبريز به خواجگي چو نشيني
صد آفتاب زمان را چو بندگان بنشاني