شماره ٦١٤: ببرد عقل و دلم را براق عشق معاني
ببرد عقل و دلم را براق عشق معاني
مرا بپرس کجا برد آن طرف که نداني
بدان رواق رسيدم که ماه و چرخ نديدم
بدان جهان که جهان هم جدا شود ز جهاني
يکي دميم امان ده که عقل من به من آيد
بگويمت صفت جان تو گوش دار که جاني
وليک پيشتر آ خواجه گوش بر دهنم ده
که گوش دارد ديوار و اين سريست نهاني
عنايتيست ز جانان چنين غريب کرامت
ز راه گوش درآيد چراغ هاي عياني
رفيق خضر خرد شو به سوي چشمه حيوان
که تا چو چشمه خورشيد روز نور فشاني
چنانک گشت زليخا جوان به همت يوسف
جهان کهنه بيابد از اين ستاره جواني
فروخورد مه و خورشيد و قطب هفت فلک را
سهيل جان چو برآيد ز سوي رکن يماني
دمي قراضه دين را بگير و زير زبان نه
که تا به نقد ببيني که در درونه چه کاني
فتاده اي به دهان ها همي گزندت مردم
لطيف و پخته چو ناني بدان هميشه چناني
چو ذره پاي بکوبي چو نور دست تو گيرد
ز سرديست و ز تري که همچو ريگ گراني
چو آفتاب برآمد به خاک تيره بگويد
که چون قرين تو گشتم تو صاحب دو قراني
تو بز نه اي که برآيي چراغپايه به بازي
که پيش گله شيران چو نره شير شباني
چراغ پنج حست را به نور دل بفروزان
حواس پنج نمازست و دل چو سبع مثاني
همي رسد ز سموات هر صبوح ندايي
که ره بري به نشاني چو گرد ره بنشاني
سپس مکش چو مخنث عنان عزم که پيشت
دو لشکرست که در وي تو پيش رو چو سناني
شکر به پيش تو آمد که برگشاي دهان را
چرا ز دعوت شکر چو پسته بسته دهاني
بگير طبله شکر بخور به طبل که نوشت
مکوب طبل فسانه چرا حريف زباني
ز شمس مفخر تبريز آفتاب پرستي
که اوست شمس معارف رئيس شمس مکاني