شماره ٥٩٨: گفت مرا آن طبيب رو ترشي خورده اي
گفت مرا آن طبيب رو ترشي خورده اي
گفتم ني گفت نک رنگ ترش کرده اي
دل چو سياهي دهد رنگ گواهي دهد
عکس برون مي زند گر چه تو در پرده اي
خاک تو گر آب خوش يابد چون روضه ايست
ور خورد او آب شور شوره برآورده اي
سبز شوند از بهار زرد شوند از خزان
گر نه خزان ديده اي پس ز چه روزرده اي
گفتمش اي غيب دان از تو چه دارم نهان
پرورش جان تويي جان چو تو پرورده اي
کيست که زنده کند آنک تواش کشته اي
کيست که گرمش کند چون تواش افسرده اي
شربت صحت فرست هم ز شرابات خاص
زانک تو جوشيده اي زانک تو افشرده اي
داد شراب خطير گفت هلا اين بگير
شاد شو ار پرغمي زنده شو ار مرده اي
چشمه بجوشد ز تو چون ارس از خاره اي
نور بتابد ز تو گر چه سيه چرده اي
خضر بقايي شوي گر عرض فانيي
شادي دل ها شوي گر چه دل آزرده اي
کي بشود اين وجود پاک ز بيگانگان
تا نرسد خلعتي دولت صدمرده اي
گفت درختي به باد چند وزي باد گفت
باد بهاري کند گر چه تو پژمرده اي