شماره ٥٧٨: شوري فتاد در فلک اي مه چه شسته اي
شوري فتاد در فلک اي مه چه شسته اي
پرنور کن تو خيمه و خرگه چه شسته اي
آگاه نيستند مگر اين فسردگان
از آتش تو اي بت آگه چه شسته اي
آتش خوران ره به سر کوي منتظر
با مردمان زيرک ابله چه شسته اي
دل شير بيشه ست وليکن سرش تويي
دل لشکر حقست و تويي شه چه شسته اي
اي جان تيزگوش تو بشنو هم از درون
هم ره به توست بر سر هر ره چه شسته اي
هين کز فراخناي دلت تا به عرش رفت
هيهاي وصل و خنده و قهقه چه شسته اي
دي بامداد دامن جانم گرفت دل
کان جان و دل رسيد تو آوه چه شسته اي
دولاب دولتست ز تبريز شمس دين
درزن تو دست ها و در اين ره چه شسته اي