شماره ٥٦٠: اي مرغ گير دام نهاني نهاده اي
اي مرغ گير دام نهاني نهاده اي
بر روي دام شعر دخاني نهاده اي
چندين هزار مرغ بدين فن بکشته اي
پرهاي کشته بهر نشاني نهاده اي
مرغان پاسبان تو هيهاي مي زنند
درهاي هويشان چه معاني نهاده اي
مرغان تشنه را به خرابات قرب خويش
خم ها و باده هاي معاني نهاده اي
آن خنب را که ساقي و مستيش بود نبرد
از بهر شب روي که تو داني نهاده اي
در صبر و توبه عصمت اسپر سرشته اي
و اندر جفا و خشم سناني نهاده اي
بي زحمت سنان و سپر بهر مخلصان
ملکي درون سبع مثاني نهاده اي
زير سواد چشم روان کرده موج نور
و اندر جهان پير جواني نهاده اي
در سينه کز مخيله تصوير مي رود
بي کلک و بي بنان تو بناني نهاده اي
چندين حجاب لحم و عصب بر فراز دل
دل را نفوذ و سير عياني نهاده اي
غمزه عجبتر است که چون تير مي پرد
يا ابروي که بهر کماني نهاده اي
اخلاق مختلف چو شرابات تلخ و نوش
در جسم هاي همچو اواني نهاده اي
وين شربت نهان مترشح شد از زبان
سرجوش نطق را به لساني نهاده اي
هر عين و هر عرض چو دهان بسته غنچه اي است
کان را حجاب مهد غواني نهاده اي
روزي که بشکفاني و آن پرده برکشي
اي جان جان جان که تو جاني نهاده اي
دل هاي بي قرار ببيند که در فراق
از بهر چه نياز و کشاني نهاده اي
خاموش تا بگويد آن جان گفته ها
اين چه دراز شعبده خواني نهاده اي