شماره ٥٥٨: اي ساقيي که آن مي احمر گرفته اي
اي ساقيي که آن مي احمر گرفته اي
وي مطربي که آن غزل تر گرفته اي
اي دلبري که ساقي و مطرب فنا شدند
تا تو نقاب از رخ عبهر گرفته اي
اي مير مجلسي که تو را عشق نام گشت
اين چه قيامت است که از سر گرفته اي
اي خم خسروان که تو داروي هر غمي
رنجور نيستي تو چرا سر گرفته اي
جاني است بس لطيف و جهاني است بس ظريف
وين هر دو پرده را ز ميان برگرفته اي
از جان و از جهان دل عاشق ربوده اي
الحق شکار نازک و لاغر گرفته اي
اي آنک تو شکار چنين دام گشته اي
ملک هزار خسرو و سنجر گرفته اي
در عين کفر جوهر ايمان ربوده اي
در دوزخي و جنت و کوثر گرفته اي
اي عارفي که از سر معروف واقفي
وي ساده اي که رنگ قلندر گرفته اي
در بحر قلزمي و تو را بحر تا به کعب
در آتشي و خوي سمندر گرفته اي
اي گل که جامه ها بدريدي ز عاشقي
تا خانه اي ميانه شکر گرفته اي
اي باد از تکبر پرهيز کن ز مشک
چون بوي آن دو زلف معنبر گرفته اي
اي غمزه هات مست چو ساقي تويي بده
يک دم خمش مباد چو ساغر گرفته اي
بهر نثار مفخر تبريز شمس دين
اي روي زرد سکه زرگر گرفته اي