شماره ٥٠٦: تو چرا جمله نبات و شکري
تو چرا جمله نبات و شکري
تو چرا دلبر و شيرين نظري
تو چرا همچو گل خنداني
تو چرا تازه چو شاخ شجري
تو به يک خنده چرا راه زني
تو به يک غمزه چرا عقل بري
تو چرا صاف چو صحن فلکي
تو چرا چست چو قرص قمري
تو چرا بي بنه چون دريايي
تو چرا روشن و خوش چون گهري
عاقلان را ز چه ديوانه کني
اي همه پيشه تو فتنه گري
ساکنان را ز چه در رقص آري
ز آدمي و ملک و ديو و پري
تو چرا توبه مردم شکني
تو چرا پرده مردم بدري
همه دل ها چو در انديشه توست
تو کجايي به چه انديشه دري