شماره ٤٧٩: باوفا يارا جفا آموختي
باوفا يارا جفا آموختي
اين جفا را از کجا آموختي
کو وفاهاي لطيفت کز نخست
در شکار جان ما آموختي
هر کجا زشتي جفاکاري رسيد
خوبيش دادي وفا آموختي
اي دل از عالم چنين بيگانگي
هم ز يار آشنا آموختي
جانت گر خواهد صنم گويي بلي
اين بلي را زان بلا آموختي
عشق را گفتم فروخوردي مرا
اين مگر از اژدها آموختي
آن عصاي موسي اژدرها بخورد
تو مگر هم زان عصا آموختي
اي دل ار از غمزه اش خسته شدي
از لبش آخر دوا آموختي
شکر هشتي و شکايت مي کني
از يکي باري خطا آموختي
زان شکرخانه مگو الا که شکر
آن چنان کز انبيا آموختي
اين صفا را از گله تيره مکن
کاين صفا از مصطفي آموختي
هر چه خلق آموختت زان لب ببند
جمله آن شو کز خدا آموختي
عاشقا از شمس تبريزي چو ابر
سوختي ليکن ضيا آموختي