شماره ٤٥٤: هله تا ظن نبري کز کف من بگريزي
هله تا ظن نبري کز کف من بگريزي
حيله کم کن نگذارم که به فن بگريزي
جان شيرين تو در قبضه و در دست من است
تن بي جان چه کند گر تو ز تن بگريزي
گر همه زهرم با خوي منت بايد ساخت
پس تو پروانه نه اي گر ز لگن بگريزي
چون کدو بي خبري زين که گلويت بستم
بستم و مي کشمت چون ز رسن بگريزي
بلبلان و همه مرغان خوش و شاد از چمنند
جغد و بوم و جعلي گر ز چمن بگريزي
چون گرفتار مني حيله مينديش آن به
که شوي مرده و در خلق حسن بگريزي
تو که قاف نه اي گر چو که از جا بروي
تو زر صاف نه اي گر ز شکن بگريزي
جان مردان همه از جان تو بيزار شوند
چون مخنث اگر از خوب ختن بگريزي
تو چو نقشي نرهي از کف نقاش مکوش
وثني چون ز کف کلک و شمن بگريزي
من تو را ماه گرفتم هله خورشيد تويي
در خسوفي گر از اين برج و بدن بگريزي
تو ز ديوي نرهي گر ز سليمان برمي
وز غريبي نرهي چون ز وطن بگريزي
نه خمش کن که مرا با تو هزاران کار است
خود سهيلت نهلد تا ز يمن بگريزي