شماره ٤٣٣: چه جمال جان فزايي که ميان جان مايي
چه جمال جان فزايي که ميان جان مايي
تو به جان چه مي نمايي تو چنين شکر چرايي
چو بدان تو راه يابي چو هزار مه بتابي
تو چه آتش و چه آبي تو چنين شکر چرايي
غم عشق تو پياده شده قلعه ها گشاده
به سپاه نور ساده تو چنين شکر چرايي
همه زنگ را شکسته شده دست جمله بسته
شه چين بس خجسته تو چنين شکر چرايي
تو چراغ طور سينا تو هزار بحر و مينا
بجز از تو جان مبينا تو چنين شکر چرايي
تو برسته از فزوني ز قياس ها بروني
به دو چشم مست خوني تو چنين شکر چرايي
به دلم چه آذر آمد چو خيال تو درآمد
دو جهان به هم برآمد تو چنين شکر چرايي
تو در آن دو رخ چه داري که فکندي از عياري
دو هزار بي قراري تو چنين شکر چرايي
چو بدان لطيف خنده همه را بکرده بنده
ز دم تو مرده زنده تو چنين شکر چرايي
چو صفات حسن ايزد عرقت به بحر ريزد
دو هزار موج خيزد تو چنين شکر چرايي
چو دو زلف توست طوقم ز شراب توست شوقم
بنگر که در چه ذوقم تو چنين شکر چرايي
ز گلت سمن فنا شد همه مکر و فن فنا شد
من و صد چو من فنا شد تو چنين شکر چرايي