شماره ٤٣٠: برسيد لک لک جان که بهار شد کجايي
برسيد لک لک جان که بهار شد کجايي
بشکفت جمله عالم گل و برگ جان فزايي
رخ يوسفان ببيني که ز چاه سر برآرد
همه گلرخان ببيني که کنند خودنمايي
ثمرات دل شکسته به درون خاک بسته
بگشاده ديده ديده ز بلاي دي رهايي
خضر و سمن چو رندان بشکسته اند زندان
گل و لاله شاد و خندان ز سعادت عطايي
همه مريمان کامل همه بکر و گشته حامل
بنموده عارفان دل به جناب کبريايي
چو شکوفه کرد به بستان ز ره دهن چو مستان
تو نصيب خويش بستان ز زمانه گر ز مايي
به مثال گربه هر يک به دهان گرفته کودک
سوي مادران گلشن به نظاره چون نيايي
بنگر به مرغ خوش پر چو خطيب فوق منبر
به ثنا و حمد داور بگرفته خوش نوايي