شماره ٤٢٥: ز بهار جان خبر ده هله اي دم بهاري
ز بهار جان خبر ده هله اي دم بهاري
ز شکوفه هات دانم که تو هم ز وي خماري
بشکف که من شکفتم تو بگو که من بگفتم
صفت صفا و ياري ز جمال شهرياري
اثري که هست باقي ز وراي وهم اکنون
برود به آفتابي که فزود از شراري
چو رسيد نوبهاران بدريد زهره دي
چو کسي به نزع افتد بزند دم شماري
همه باغ دام گشته همه سبزفام گشته
گل و لاله جام بر کف که هلا بيا چه داري
گل و لاله ها چو دام اند و نظاره گر چو صيدي
که شکوفه ها چو دام و همه ميوه ها شکاري
به سمن بگفت سوسن به دو چشم راست روشن
که گذاشت خاک خاکي و گذاشت خار خاري
صنما چه رنگ رنگي ز شراب لطف دنگي
بر شاه عذرت اين بس که خوشي و خوش عذاري
رخ لاله برفروزان و رمان ز چشم نرگس
که به چشم شوخ منگر به بتان به طبل خواري
چو نسيم شاخه ها را به نشاط اندرآرد
بوزد به دشت و صحرا دم نافه تتاري
چو گذشت رنج و نقصان همه باغ گشت رقصان
که ز بعد عسر يسري بگشاد فضل باري
همه شاخه هاش رقصان همه گوشه هاش خندان
چو دو دست نوعروسان همه دستشان نگاري
همه مريمند گويي به دم فرشته حامل
همه حوريند زاده ز ميان خاک تاري
چو بهشت جمله خوبان شب و روز پاي کوبان
سر و آستين فشانان ز نشاط بي قراري
به بهار ابر گويد بدي ار نثار کردم
جهت تو کردم آن هم که تو لايق نثاري
به بهار بنگر اي دل که قيامت است مطلق
بد و نيک بردميده همه ساله هر چه کاري
که بهار گويد اي جان دم خود چو دانه ها دان
بنشان تو دانه دم که عوض درخت آري
چو گشاد رازها را به بهار آشکارا
چه کني بدين نهاني که تو نيک آشکاري