شماره ٤١٦: منگر به هر گدايي که تو خاص از آن مايي
منگر به هر گدايي که تو خاص از آن مايي
مفروش خويش ارزان که تو بس گران بهايي
به عصا شکاف دريا که تو موسي زماني
بدران قباي مه را که ز نور مصطفايي
بشکن سبوي خوبان که تو يوسف جمالي
چو مسيح دم روان کن که تو نيز از آن هوايي
به صف اندرآي تنها که سفنديار وقتي
در خيبر است برکن که علي مرتضايي
بستان ز ديو خاتم که تويي به جان سليمان
بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رايي
چو خليل رو در آتش که تو خالصي و دلخوش
چو خضر خور آب حيوان که تو جوهر بقايي
بسکل ز بي اصولان مشنو فريب غولان
که تو از شريف اصلي که تو از بلند جايي
تو به روح بي زوالي ز درونه باجمالي
تو از آن ذوالجلالي تو ز پرتو خدايي
تو هنوز ناپديدي ز جمال خود چه ديدي
سحري چو آفتابي ز درون خود برآيي
تو چنين نهان دريغي که مهي به زير ميغي
بدران تو ميغ تن را که مهي و خوش لقايي
چو تو لعل کان ندارد چو تو جان جهان ندارد
که جهان کاهش است اين و تو جان جان فزايي
تو چو تيغ ذوالفقاري تن تو غلاف چوبين
اگر اين غلاف بشکست تو شکسته دل چرايي
تو چو باز پاي بسته تن تو چو کنده بر پا
تو به چنگ خويش بايد که گره ز پا گشايي
چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآيد
چو کند درون آتش هنر و گهرنمايي
مگريز اي برادر تو ز شعله هاي آذر
ز براي امتحان را چه شود اگر درآيي
به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد
که خليل زاده اي تو ز قديم آشنايي
تو ز خاک سر برآور که درخت سربلندي
تو بپر به قاف قربت که شريفتر همايي
ز غلاف خود برون آ که تو تيغ آبداري
ز کمين کان برون آ که تو نقد بس روايي
شکري شکرفشان کن که تو قند نوشقندي
بنواز ناي دولت که عظيم خوش نوايي