شماره ٤١١: ز گزاف ريز باده که تو شاه ساقياني
ز گزاف ريز باده که تو شاه ساقياني
تو نه اي ز جنس خلقان تو ز خلق آسماني
دو هزار خنب باده نرسد به جرعه تو
ز کجا شراب خاکي ز کجا شراب جاني
مي و نقل اين جهاني چو جهان وفا ندارد
مي و ساغر خدايي چو خداست جاوداني
دل و جان و صد دل و جان به فداي آن ملاحت
جز صورتي که داري تو به خاکيان چه ماني
بزن آتشي که داري به جهان بي قراري
بشکاف ز آتش خود دل قبه دخاني
پر و بال بخش جان را که بسي شکسته پر شد
پر و بال جان شکستي پي حکمتي که داني
سخنم به هوشياري نمکي ندارد اي جان
قدحي دو موهبت کن چو ز من سخن ستاني
که هر آنچ مست گويد همه باده گفته باشد
نکند به کشتي جان جز باده بادباني
مددي که نيم مستم بده آن قدح به دستم
که به دولت تو رستم ز ملولي و گراني
هله اي بلاي توبه بدران قباي توبه
بر تو چه جاي توبه که قضاي ناگهاني
تو خراب هر دکاني تو بلاي خان و ماني
زه کوه قاف گيري چو شتر همي کشاني
عجب آن دگر بگويم که به گفت مي نيايد
تو بگو که از تو خوشتر که شه شکربياني