شماره ٣٩١: بمشو همره مرغان که چنين بي پر و بالي
بمشو همره مرغان که چنين بي پر و بالي
چو نه ميري نه وزيري بن سبلت به چه مالي
چو هياهوي برآري و نبينند سپاهي
بشناسند همه کس که تو طبلي و دوالي
چو خليفه پسري تو بنه آن طبل ز گردن
بستان خنجر و جوشن که سپهدار جلالي
به خدا صاحب باغي تو ز هر باغ چه دزدي
بفروش از رز خويشت همه انگور حلالي
تو نه آن بدر کمالي که دهي نور و نگيري
بستان نور چو سائل که تو امروز هلالي
هله اي عشق برافشان گهر خويش بر اختر
که همه اختر و ماهند و تو خورشيدمثالي
بده آن دست به دستم مکشان دست که مستم
که شراب است و کباب است و يکي گوشه اي خالي
بدوان مست و خرامان به سوي مجلس سلطان
بنگر مجلس عالي که تويي مجلس عالي
نه صداعي نه خماري نه غمت ماند نه زاري
عسسي دان غم خود را به در شحنه و والي
عسس و شحنه چه گويند حريفان ملک را
همه در روي درافتند که بس خوب خصالي