شماره ٣٨١: اي خوشا عيشي که باشد اي خوشا نظاره اي
اي خوشا عيشي که باشد اي خوشا نظاره اي
چون به اصل اصل خويش آيد چنين هر پاره اي
هر طرف آيد به دستش بي صراحي باده اي
هر طرف آيد به چشمش دلبري عياره اي
دلبري که سنگ خارا گر ز لعلش بو برد
جان پذيرد سنگ خارا تا شود هشياره اي
باده دزديد از لبان دلبر من يک صفت
لاجرم در عشق آن لب جان شده ميخواره اي
صبحدم بر راه ديري راهبم همراه شد
ديدمش هم درد خويش و ديدمش هم کاره اي
يک صراحي پيشم آورد آن حريف نيک خو
گشت جانم زان صراحي بيخودي خماره اي
در ميان بيخودي تبريز شمس الدين نمود
از پي بيچارگان سوي وصالش چاره اي