شماره ٣٤٢: اي بي تو محال جان فزايي
اي بي تو محال جان فزايي
وي در دل و جان ما کجايي
گر نيم شبي زنان و گويان
سرمست ز کوي ما درآيي
جان پيش کشيم و جان چه باشد
آخر نه تو جان جان مايي
در بام فلک درافتد آتش
گر بر سر بام خود برآيي
با روي تو کيست قرص خورشيد
تا لاف زند ز روشنايي
هم چشمي و هم چراغ ما را
هم دفع بلا و هم بلايي
در ديده نااميد هر دم
اي ديده دل چه مي نمايي
اي بلبل مست از فغانت
مي آيد بوي آشنايي
مي نال که ناله مرهم آمد
بر زخم جراحت جدايي
تا کشف شود ز ناله تو
چيزي ز حقيقت خدايي