شماره ٣١٧: اي آنک تو خواب ما ببستي
اي آنک تو خواب ما ببستي
رفتي و به گوشه اي نشستي
اي زنده کننده هر دلي را
آخر به جفا دلم شکستي
اي دل چو به دام او فتادي
از بند هزار دام رستي
رستي ز خمار هر دو عالم
تا حشر ز دام دوست مستي
با پر بلي بلند مي پر
چون محرم گلشن الستي
رو بر سر خم آسمان صاف
تا درد بدي بدي به پستي
دولت همه سوي نيستي بود
مي جويد ابلهش ز هستي
گيرم که جمال دوست ديدي
از چشم ويش نديده استي
اي يوسف عشق رو نمودي
دست دو هزار مست خستي
خامش که ز بحر بي نصيبي
تا بسته نقش هاي شستي