شماره ٢٥٥: ز ما برگشتي و با گل فتادي
ز ما برگشتي و با گل فتادي
دو چشم خويش سوي گل گشادي
ز شرم روي ما گل از تو بگريخت
ز گل واگشتي اين جا سر نهادي
نهادي سر که پاي من ببوسي
نيابي بوسه گل را بوسه دادي
بدان لب ها که بوي گل گرفته ست
نيابي بوسه گر چه اوستادي
براي رفع بويش اين دو لب را
همي مالم به خاکت من ز شادي
کجا بردارم اين لب از تو اي خاک
ولي فتنه تويي گل را تو زادي
تو آن خاکي که از حق لطف دزدي
تو دزدي و مريدي و مرادي