شماره ١٤٨: جانا به غريبستان چندين به چه مي ماني
جانا به غريبستان چندين به چه مي ماني
بازآ تو از اين غربت تا چند پريشاني
صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم
يا راه نمي داني يا نامه نمي خواني
گر نامه نمي خواني خود نامه تو را خواند
ور راه نمي داني در پنجه ره داني
بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس
با سنگ دلان منشين چون گوهر اين کاني
اي از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته
از دام جهان جسته بازآ که ز بازاني
هم آبي و هم جويي هم آب همي جويي
هم شير و هم آهويي هم بهتر از ايشاني
چند است ز تو تا جان تو طرفه تري يا جان
آميخته اي با جان يا پرتو جاناني
نور قمري در شب قند و شکري در لب
يا رب چه کسي يا رب اعجوبه رباني
هر دم ز تو زيب و فر از ما دل و جان و سر
بازار چنين خوشتر خوش بدهي و بستاني
از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردن
زهر از کف تو خوردن سرچشمه حيواني