شماره ١٠٧: چو سرمست مني اي جان ز درد سر چه غم داري
چو سرمست مني اي جان ز درد سر چه غم داري
چو آهوي مني اي جان ز شير نر چه غم داري
چو مه روي تو من باشم ز سال و مه چه انديشي
چو شور و شوق من هستت ز شور و شر چه غم داري
چو کان نيشکر گشتي ترش رو از چه مي باشي
براق عشق رامت شد ز مرگ خر چه غم داري
چو من با تو چنين گرمم چه آه سرد مي آري
چو بر بام فلک رفتي ز خشک و تر چه غم داري
خوش آوازي من ديدي دواسازي من ديدي
رسن بازي من ديدي از اين چنبر چه غم داري
بر اين صورت چه مي چفسي ز بي معني چه مي ترسي
چو گوهر در بغل داري ز بي گوهر چه غم داري
ايا يوسف ز دست تو کي بگريزد ز شست تو
همه مصرند مست تو ز کور و کر چه غم داري
چو با دل يار غاري تو چراغ چار ياري تو
فقير ذوالفقاري تو از آن خنجر چه غم داري
گرفتي باغ و برها را همي خور آن شکرها را
اگر بستند درها را ز بند در چه غم داري
چو مد و جر خود ديدي چو بال و پر خود ديدي
چو کر و فر خود ديدي ز هر بي فر چه غم داري
ايا اي جان جان جان پناه جان مهمانان
ايا سلطان سلطانان تو از سنجر چه غم داري
خمش کن همچو ماهي تو در آن درياي خوش دررو
چو اندر قعر دريايي تو از آذر چه غم داري