شماره ٧٩: چو سرمست مني اي جان ز خير و شر چه انديشي
چو سرمست مني اي جان ز خير و شر چه انديشي
براق عشق جان داري ز مرگ خر چه انديشي
چو من با تو چنين گرمم چه آه سرد مي آري
چو بر بام فلک رفتي ز بحر و بر چه انديشي
خوش آوازي من ديدي دواسازي من ديدي
رسن بازي من ديدي از اين چنبر چه انديشي
بر اين صورت چه مي چفسي ز بي معني چه مي ترسي
چو گوهر در بغل داري ز بدگوهر چه انديشي
تويي گوهر ز دست تو که بجهد يا ز شست تو
همه مصرند مست تو ز کور و کر چه انديشي
چو با دل يار غاري تو چراغ چار ياري تو
فقير ذوالفقاري تو از آن خنجر چه انديشي
چو مد و جر خود ديدي چو بال و پر خود ديدي
چو کر و فر خود ديدي ز هر بي فر چه انديشي
بيا اي خاصه جانان پناه جان مهمانان
تويي سلطان سلطانان ز بوالفنجر چه انديشي
خمش کن همچو ماهي شو در اين درياي خوش دررو
چو در قعر چنين آبي از آن آذر چه انديشي