شماره ١١: من دوش ديدم سر دل اندر جمال دلبري
من دوش ديدم سر دل اندر جمال دلبري
سنگين دلي لعلين لبي ايمان فزايي کافري
از جان و دل گويد کسي پيش چنان جانانه اي
از سيم و زر گويد کسي پيش چنان سيمين بري
لقمه شدي جمله جهان گر عشق را بودي دهان
دربان شدي جان شهان گر عشق را بودي دري
من مي شنيدم نام دل اي جان و دل از تو خجل
اي مانده اندر آب و گل از عشق دلدل چون خري
اي جان بيا گوهر بچين اي دل بيا خوبي ببين
المستغاث اي مسلمين زين آفتي شور و شري
تن خود کي باشد تا بود فرش سواران غمش
سر کيست تا او سر نهد پيش چنان شه سروري
نک نوبهار آمد کز او سرسبز گردد عالمي
چون يار من شيرين دمي چون لعل او حلواگري
هر دم به من گويد رخش داري چو من زيبارخي
هر دم بدو گويد دلم داري چو بنده چاکري
آمد بهار اي دوستان خيزيد سوي بوستان
اما بهار من تويي من ننگرم در ديگري
اشکوفه ها و ميوه ها دارند غنج و شيوه ها
ما در گلستان رخت روييده چون نيلوفري
بلبل چو مطرب دف زني برگ درختان کف زني
هر غنچه گويد چون مني باشد خوشي کشي تري
آمد بهار مهربان سرسبز و خوش دامن کشان
تا باغ يابد زينتي تا مرغ يابد شهپري
تا خلق از او حيران شود تا يار من پنهان شود
تا جان ما را جان شود کوري هر کور و کري
آن جا که باشد شاه او بنده شود هر شاه خو
آن جا که باشد ناز او هر دل شود سامندري
مست و خرامان مي رود در دل خيال يار من
ماهي شريفي بي حدي شاهي کريمي بافري