شماره ٦: اي آن که بر اسب بقا از دير فاني مي روي
اي آن که بر اسب بقا از دير فاني مي روي
دانا و بيناي رهي آن سو که داني مي روي
بي همره جسم و عرض بي دام و دانه و بي غرض
از تلخکامي مي رهي در کامراني مي روي
ني همچو عقل دانه چين ني همچو نفس پر ز کين
ني روح حيوان زمين تو جان جاني مي روي
اي چون فلک دربافته اي همچو مه درتافته
از ره نشاني يافته در بي نشاني مي روي
اي غرقه سوداي او اي بيخود از صهباي او
از مدرسه اسماي او اندر معاني مي روي
اي خوي تو چون آب جو داده زمين را رنگ و بو
تا کس نپندارد که تو بي ارمغاني مي روي
کو سايه منصور حق تا فاش فرمايد سبق
کز مستعيني مي رهي در مستعاني مي روي
شب کاروان ها زين جهان بر مي رود تا آسمان
تو خود به تنهايي خود صد کارواني مي روي
اي آفتاب آن جهان در ذره اي چوني نهان
وي پادشاه شه نشان در پاسباني مي روي
اي بس طلسمات عجب بستي برون از روز و شب
تا چشم پندارد که تو اندر مکاني مي روي
اي لطف غيبي چند تو شکل بهاري مي شوي
وي عدل مطلق چند تو اندر خزاني مي روي
آخر برون آ زين صور چادر برون افکن ز سر
تا چند در رنگ بشر در گله باني مي روي
اي ظاهر و پنهان چو جان وي چاکر و سلطان چو جان
کي بينمت پنهان چو جان در بي زباني مي روي