شماره ٧٨٦: باده بده ساقيا عشوه و بادم مده
باده بده ساقيا عشوه و بادم مده
وز غم فردا و دي هيچ به يادم مده
باده از آن خم مه پر کن و پيشم بنه
گر نگشايم گره هيچ گشادم مده
چون گذرد مي ز سر گويم اي خوش پسر
باده نخواهم دگر مست فتادم مده
چاکر خنده توام کشته زنده توام
گر نه که بنده توام باده شادم مده
فتنه به شهر توام کشته قهر توام
گر نه که بهر توام هيچ مرادم مده
صدقه از آن لعل کان بخش بر اين پرزيان
ور ز براي تو جان صدقه ندادم مده
از سر کين درگذر بوسه ده اي لب شکر
بر سر هر خاک سر گر ننهادم مده
هر که دوم بار زاد عشق بدو داد داد
صد ره از صدق و داد گر بنزادم مده
شمس حق نيک نام شد تبريزت مقام
گر نشکستم تمام هيچ تو دادم مده