شماره ٦٢٠: جانا تويي کليم و منم چون عصاي تو
جانا تويي کليم و منم چون عصاي تو
گه تکيه گاه خلقم و گه اژدهاي تو
در دست فضل و رحمت تو يارم و عصا
ماري شوم چو افکندم اصطفاي تو
اي باقي و بقاي تو بي روز و روزگار
شد روز و روزگار من اندر وفاي تو
صد روز و روزگار دگر گر دهي مرا
بادا فداي عشق و فريب و ولاي تو
دل چشم گشت جمله چو چشمم به دل بگفت
بي کام و بي زبان عجب وصف هاي تو
زان دم که از تو چشم خبر برد سوي دل
دل مي کند دعاي دو چشم و دعاي تو
مي گردد آسمان همه شب با دو صد چراغ
در جست و جوي چشم خوش دلرباي تو
گر کاسه بي نوا شد ور کيسه لاغري
صد جان و دل فزود رخ جان فزاي تو
گر خانه و دکان ز هواي تو شد خراب
درتافت لاجرم به خرابم ضياي تو
اي جان اگر رضاي تو غم خوردن دل است
صد دل به غم سپارم بهر رضاي تو
از زخم هاون غم خود خوش مرا بکوب
زين کوفتن رسد به نظر توتياي تو
جان چيست نيم برگ ز گلزار حسن تو
دل چيست يک شکوفه ز برگ و نواي تو
خامش کنم اگر چه که گوينده من نيم
گفت آن توست و گفتن خلقان صداي تو