شماره ٥٦٦: به پيشت نام جان گويم زهي رو
به پيشت نام جان گويم زهي رو
حديث گلستان گويم زهي رو
تو اين جا حاضر و شرمم نباشد
که از حسن بتان گويم زهي رو
بهار و صد بهار از تو خجل شد
من افسانه خزان گويم زهي رو
تو شاهنشاه صد جان و جهاني
من از جان و جهان گويم زهي رو
حديثت در دهان جان نگنجد
حديثت از زبان گويم زهي رو
جهان گم گشت و ماهت آشکارا
چنين مه را نهان گويم زهي رو
همه عالم ز نورت لعل در لعل
به پيش تو ز کان گويم زهي رو
ز تو دل ها پر از نور يقين است
يقين را از گمان گويم زهي رو
چو خورشيد جمالت بر زمين تافت
ز ماه و اختران گويم زهي رو
چو لطف شمس تبريزي ز حد رفت
من از وي گر فغان گويم زهي رو