شماره ٤٦٤: چهار شعر بگفتم بگفت ني به از اين
چهار شعر بگفتم بگفت ني به از اين
بلي وليک بده اولا شراب گزين
بده به خمس مبارک مرا ششم جامي
بگو بگير و درآشام خمس با خمسين
غزال خويش به من ده غزل ز من بستان
نماي چهره شعريت و شعر تازه ببين
خمار شعر نگويم خمار من بشکن
بدان ميي که نگنجد در آسمان و زمين
ستيزه روي مرا لطف و دلبري تو کرد
وگر نه سخت ادبناک بودم و مسکين
هزارساله ادب را به يک قدح ببري
خمار عشق تو نگذاشت ديده شرمين
ز سايه تو جهان پر ز ليلي و مجنون
هزار ويسه بسازد هزار گون رامين
وگر نه سايه نمودي جمال وحدت تو
در اين جهان نه قران هست آمدي نه قرين
تو آفتابي و جز تو چو سايه تابع توست
گهي رود به شمال و گهي دود به يمين
گهي محيط جهان و گهي به کل فاني
به دست توست مسخر چو مهره تکوين
جمال و حسن تو ساکن چو عشق ما پيچان
جبين هجر تو بي چين چو سفره ما پرچين
سکون حسن عجبتر که بي قراري ما
و باز از اين دو عجبتر چو سر کني ز کمين